***This article is in both English and Tagalog, if you like to read it in Tagalog click HERE
(**NOTE** Translation may be incorrect at times)
(**PAUNAWA** Maaaring hindi laging tama ang pagsasalin)
ENGLISH VERSION
Foreword
For quite some time, I have felt compelled to compose this article. The behaviours I am about to discuss have not only been observed by myself but have also been analysed by notable Filipino Nationalist intellectuals such as Renato Constantino, and Claro M. Recto whose works I highly recommend to every Filipino. Similarly, online intellectual figures like Sass Rogando Sasot have contributed valuable perspectives on this issue. Despite my background as a white British individual married to a Filipina, I have developed a deep appreciation for the Philippines. It is a nation of extraordinary beauty, with breathtaking geography and generally favourable weather conditions. However, these positive aspects are overshadowed by certain detrimental behaviours rooted in identity crises and social contradictions.
One must ask: Are Filipinos genuinely proud? Proud of their country and proud of their Filipino identity? The Philippine Constitution is unequivocal in its stipulations regarding the "Pledge of Allegiance" and the "National Anthem." Yet, there appears to be a dissonance in the manifestation of this pride. Filipinos often exhibit a form of pride that is predominantly showcased on the international stage, while it seems to wane within their own national boundaries. This paradoxical behaviour reflects what can be described as a "shambolic" and "farce" form of chauvinism. Such a contradiction calls into question the sincerity and authenticity of national pride, revealing deeper issues within the social fabric of the Philippines.
What is Chauvinism?
When I refer to chauvinism, I am not invoking the term's dictionary definition. Rather, I am employing the Marxist interpretation, which characterizes chauvinism as an exaggerated and aggressive form of patriotism or nationalism. This manifestation of chauvinism is frequently employed to justify the dominance of one group over another. Within the Marxist framework, this concept is intricately linked to the notion of class struggle. The ruling class often promotes nationalistic sentiments as a strategic distraction for the working class, diverting attention from their exploitation and consolidating the ruling class's power.
Marxist theorists contend that chauvinism serves as a mechanism to fragment the working class along national, ethnic, or gender lines. This fragmentation is a deliberate tactic to prevent the working class from uniting against their shared oppressors. Such divisions are viewed as instrumental tools wielded by the bourgeoisie to maintain their control and stave off revolutionary movements. By sowing discord and fostering divisions, the ruling class effectively undermines the potential for collective action that could challenge and disrupt the existing power structures.
Are Filipinos Chauvinists?
Filipinos are renowned for their fervent expressions of national pride, particularly when a compatriot achieves success in arenas shaped by bourgeois social constructs such as music, beauty contests, or international sports. However, beneath this veneer of celebratory nationalism lies the persistent and pervasive issue of corruption and poverty within the Philippines. Despite the pride in these international victories, the domestic challenges remain daunting.
Reflecting on my own experiences in the United Kingdom, where I reside, I observe a similar struggle. The UK, despite its status as a developed first-world nation, grapples with significant issues of corruption and extreme poverty perpetuated by capitalist structures. The proliferation of foodbanks, which now outnumber McDonald's restaurants, starkly illustrates the extent of this crisis, leaving numerous families in a state of food insecurity.
Turning back to the Philippines, additional critical issues compound the nation's struggles. The unchecked population growth exacerbates socio-economic problems, while religious hypocrisies undermine social cohesion. Furthermore, the metropolitan areas are plagued by severe traffic congestion, adding to the myriad challenges faced by the country. These factors collectively hinder the progress and development of the Philippines, overshadowing the sporadic bursts of national pride seen on the international stage.
The pervasive issues of corruption and poverty have forced countless Filipino families to seek employment opportunities abroad, resulting in a significant portion of the population depending on remittances sent from other countries. This socioeconomic dynamic has deeply impacted the structure and stability of Filipino households.
Moreover, the Philippine Catholic Church has played a controversial role in this context by vocally promoting population growth. This encouragement is often seen as a means for the Church to expand its congregation, thereby increasing its influence and membership base. Consequently, the population of the Philippines has burgeoned, metaphorically likened to a "colony of ants."
In response to these hardships, many Filipinos cling to a sense of "pride" as a coping mechanism and source of resilience. However, this pride is fraught with internal conflicts, manifesting as a complex interplay between feelings of inferiority and superiority. On one hand, Filipinos often experience a sense of inferiority when comparing themselves to Western nations, particularly those in North America and Europe. This sentiment leads to a tendency to undervalue their own worth and capabilities. On the other hand, there exists a contrasting sense of superiority towards fellow Asians, especially those from South Asia and Southeast Asia.
This dichotomy in the Filipino psyche highlights a profound issue within the national identity. The simultaneous presence of inferiority and superiority complexes creates a turbulent cultural mentality that hinders genuine national pride and self-assurance. Understanding and addressing these psychological and social contradictions is crucial for fostering a more cohesive and self-confident Filipino identity.
The phenomenon known as "Crab Mentality," introduced during the American colonization of the Philippines, has given rise to the problematic culture of "Pinoy Pride." This mentality manifests in expressions such as "Yes, the best because he/she is Pinoy," or "I am better and the best because I am Pinoy," and "Look at me, I am PINOY, so I am special." These statements reflect a toxic superiority complex prevalent among Filipinos.
Tragically, this sense of pride appears most pronounced when Filipinos leave their homeland. It is upon migrating to countries like the United States, Canada, and others that they vocally express their pride, exclaiming, "I am PROUD to be FILIPINO!" This pattern suggests that the pride is often contingent on their physical distance from the Philippines, highlighting a paradox in the expression of national identity and pride. This disjunction points to a deeper issue within the national consciousness, where true pride in one's heritage and identity seems to be more of an external display rather than an internal conviction.
Filipinos, as a collective, often project an image of unity and solidarity when they are abroad. However, within the borders of the Philippines, the reality is starkly different. Internally, Filipinos are deeply divided along political and social lines, with pronounced regionalism exacerbating these divisions. The sense of unity that seems prevalent among the Filipino diaspora stands in contrast to the fragmentation observed within the country.
Filipinos living outside the Philippines are often regarded as exceptional individuals, embodying admirable qualities and a strong sense of national identity. Conversely, those residing within the Philippines frequently face an array of internal conflicts and societal divisions that undermine this perception. It has even been observed by foreign commentators that Filipinos exhibit a profound understanding and camaraderie with one another, as well as with their homeland, when they are abroad. Yet, paradoxically, this understanding and sense of connection appear to dissipate once they are within their own national boundaries.
This dichotomy raises significant questions about the nature of Filipino identity and the factors that contribute to such internal divisions. It highlights the need for introspection and a concerted effort to bridge these divides, fostering a more cohesive and united national identity that transcends regional and political differences.
When a foreigner critiques the flawed system in the Philippines, Filipinos often take offence and respond in an intensely personal manner. Conversely, when a foreigner extends assistance to impoverished Filipinos, this too can be perceived as offensive. Within the Filipino community, when a Filipino aids a fellow countryman, whether domestically or abroad, they frequently face stigmatization. They are often labelled as "terrorists," "communists," or "activists," a phenomenon commonly referred to as "red-tagging." This labelling is typically propagated by political opponents, many of whom are embedded within the government itself. This complex interplay of defensiveness and labelling reflects deeper issues of national identity and political dynamics in the Philippines.
The concepts of nationalism and patriotism, when employed to unify and advance a nation through collective action and social mobilization of the working class, possess inherent potential for constructive purposes. However, when appropriated by the bourgeoisie, these concepts are often wielded to sow division, foster distraction, and distort them to serve their own vested interests. In their essence, nationalism and patriotism can serve as powerful forces for fostering a sense of unity and solidarity among a nation's people. They have historically been instrumental in galvanizing collective efforts towards societal progress and development, particularly when harnessed to empower the working class and promote social cohesion.
Conversely, in the hands of the bourgeoisie—the economically and politically dominant class—these ideals are frequently manipulated and exploited for ulterior motives. Rather than promoting genuine unity, they are often twisted to perpetuate divisions among different social groups, divert attention from systemic inequalities, and promote a simplified, often distorted version of national identity that serves the interests of the privileged few. Thus, while nationalism and patriotism can be potent tools for positive societal transformation when utilized inclusively and responsibly, their misappropriation by the bourgeoisie underscores the need for critical examination and vigilant oversight to ensure that they truly serve the collective welfare and advancement of the entire society. As Comrade Kim Jong-il expressed:
“Nationalism emerged as a progressive idea along with the formation and development of each nation. However, it was understood in the past as an ideology that defends bourgeois interests. It is true that in the days of the nationalist movement against feudalism, the newly-emergent bourgeoisie, upholding the banner of nationalism, stood in the van of the movement. At that time, the interests of both the masses of the people and the newly-emergent bourgeoisie were basically coincident in their struggle against feudalism. Therefore, the banner of nationalism seemed to reflect the common interests of the nation. As capitalism developed and the bourgeoisie became the reactionary ruling class after victorious bourgeois revolutions in various countries, nationalism was used as a means of defending the interests of the bourgeois class.
The bourgeoisie disguised their class interests as national interests, and used nationalism as an ideological instrument for solidifying their class domination. This led nationalism to be understood, among the people, as a bourgeois ideology that runs counter to the national interests. We should distinguish clearly between true nationalism that loves the nation and defends its interests and bourgeois nationalism that advocates the interests of the bourgeois class. Bourgeois nationalism reveals itself as national egoism, national exclusivism and bigpower chauvinism in the relationship between countries and nations; it is reactionary in that it creates antagonism and disagreement between countries and nations, and checks the development of friendly relations between the various peoples of the world.
The original revolutionary theory of the working class failed to give a correct explanation of nationalism. It paid major attention to strengthening the international unity and solidarity of the working class all over the world–the fundamental problem in the then socialist movement–failing to pay due attention to the national problem. It went so far as to regard nationalism as an anti-socialist ideological trend, because bourgeois nationalism was doing great harm to the socialist movement. This is why progressive people in the past rejected nationalism, considering it incompatible with communism. It is wrong to view communism as incompatible with nationalism. Communism does not advocate only the interests of the working class; it also advocates the interests of the nation–hence it is an ideology of loving the country and the people. Nationalism is also an ideology of loving the country and the people, as it defends the interests of the country and the nation. Love of the country and the people is an ideological emotion common to communism and nationalism; herein lies the ideological basis on which they can ally with one another. Therefore, there is no reason or ground to pit one against the other, and reject nationalism.
Nationalism does not conflict with internationalism. Mutual help, support and alliance between countries and nations–this is internationalism. Every country has its borders, and every nation has its identity, and revolution and construction are carried on with the country and nation as a unit. For this reason, internationalism finds its expressions in the relationships between countries and between nations, a prerequisite for which is nationalism. Internationalism divorced from the concepts of nation and nationalism is merely an empty shell. A man who is unconcerned about the destiny of his country and nation cannot be faithful to internationalism. Revolutionaries of each country should be faithful to internationalism by struggling, first of all, for the prosperity of their own country and nation.”
--- KIM JONG IL, ON HAVING A CORRECT UNDERSTANDING OF NATIONALISM
Filipinos, both collectively and individually, often exhibit a superficial form of patriotism. Many proclaim themselves to be fervent patriots, ceremoniously raising the flag and placing their hands over their hearts during the singing of the “Lupang Hinirang” and the recitation of the “Panunumpa ng Katapatan sa Watawat ng Pilipinas.” However, this display of national pride frequently rings hollow as they tend to forget the profound meaning of phrases such as “Maka-Diyos, Maka-tao, Makakalikasan at Makabansa” and “Lupa ng araw, ng luwalhati’t pagsinta, Buhay ay langit sa piling mo; Aming ligaya na ‘pag may mang-aapi, Ang mamatay nang dahil sa iyo.”
How can Filipinos genuinely call themselves patriots while neglecting the essence of these words? It is paradoxical to show reverence for the National Anthem and the Pledge of Allegiance yet remain oblivious to their significance. This disconnect is further compounded by a tendency among Filipinos to seek opportunities abroad, remain silent about social injustices within their country, and passively accept oppression. Additionally, the stagnation of the Philippine economy is exacerbated by the neglect of local products in favour of imported goods. This acceptance of economic and social stagnation undermines the very principles of patriotism that are ostensibly being upheld, revealing a disconcerting gap between professed values and actual behaviour.
In the United States of America, a daily struggle unfolds as Americans advocate for reforms and social justice, guided by the ideals encapsulated in phrases like "Liberty and Justice for All" and "O'er the Land of the Free and the Home of the Brave." A poignant moment in this ongoing narrative was when a soldier, a veteran of foreign conflicts, instructed an athlete to kneel during the rendition of the "Star Spangled Banner" as a poignant protest against racial and social injustice.
Similarly, the Philippine House of Representatives and Senate face a critical juncture where they must reevaluate or potentially repeal the Philippine Anthem Law, formally known as "Republic Act 8491, Flag and Heraldic Code of the Philippines." This legislation warrants careful reconsideration, as it touches upon fundamental aspects of national identity and expression. The discourse surrounding this law underscores the need for a nuanced understanding of national symbols and their roles in contemporary society.
Regrettably, a prevalent issue among Filipinos is what can be termed as a "Colonial Mentality," where there exists a strong desire among many to immigrate to North America, Europe, and Australia in pursuit of citizenship in those countries. Concurrently, a significant number of these individuals exhibit a reluctance to contribute towards the progress and advancement of the Philippines and its people. Instead of taking responsibility for the challenges they encounter, there is a tendency to attribute blame to external factors, reacting defensively to criticism.
This mindset is characterized by a profound inclination to crave and embrace foreign elements while simultaneously devaluing or neglecting local products and values. Such attitudes represent not only a significant paradox but arguably one of the most detrimental mindsets among Filipinos today. This phenomenon not only hampers local development but also perpetuates a cycle of dependency and cultural inferiority that undermines the potential for indigenous growth and prosperity.
The statement "Filipinos are FIGHTERS!" evokes a historical narrative rooted in the courageous struggles of those who fought for independence from Spain, defended sovereignty against the United States, and resisted Japanese occupation. However, contemporary observations paint a more nuanced picture. While historical resistance remains a cornerstone of Filipino identity, a noticeable shift has occurred in current societal attitudes.
Today, many Filipinos seem resigned to accepting prevailing issues and challenges whereas their forefathers would’ve continued the protracted struggle till there was genuine self-determination and liberation. There is a growing acceptance of foreign influence dominating the country's economy, business sectors, monetary policies, as well as exerting significant social, political, and socio-economic control. This acceptance marks a departure from the fierce spirit of resistance and sovereignty seen in historical contexts.
The contrast between past and present attitudes underscores a complex socio-political landscape where resilience and adaptability contend with issues of dependency and control. It prompts reflection on how contemporary Filipinos navigate challenges and perceive their roles in shaping the nation's future amidst ongoing external influences and internal dynamics.
The Philippines has enjoyed over 70 years of “independence”, yet it remains entangled in what can be deemed a neo-colonial relationship with the United States. This enduring connection is evident in several facets of Filipino society. The United States Armed Forces maintain a significant presence and influence within the Armed Forces of the Philippines, underscoring a continued military attachment. Moreover, Hollywood exerts a pervasive cultural influence over Filipinos, shaping societal norms and preferences.
Economically, the United States continues to wield substantial control over the Philippines' labour force, economy, businesses, and monetary policies. A detailed examination of the myriad trade agreements between the two nations would require extensive documentation, as these agreements often disproportionately benefit American capitalists at the expense of Filipino interests and economic sovereignty.
This intricate web of dependencies and influences underscores the complex dynamics of post-colonial Philippines, where the vestiges of historical ties manifest in ongoing socio-economic and cultural paradigms. As Comrade Nkrumah says:
“The essence of neo-colonialism is that the State which is subject to it is, in theory, independent and has all the outward trappings of international sovereignty. In reality its economic system and thus its political policy is directed from outside. The methods and form of this direction can take various shapes. For example, in an extreme case the troops of the imperial power may garrison the territory of the neo-colonial State and control the government of it. More often, however, neo-colonialist control is exercised through economic or monetary means. The neo-colonial State may be obliged to take the manufactured products of the imperialist power to the exclusion of competing products from elsewhere. Control over government policy in the neo-colonial State may be secured by payments towards the cost of running the State, by the provision of civil servants in positions where they can dictate policy, and by monetary control over foreign exchange through the imposition of a banking system controlled by the imperial power. Where neo-colonialism exists the power exercising control is often the State which formerly ruled the territory in question, but this is not necessarily so. For example, in the case of South Vietnam the former imperial power was France, but neo-colonial control of the State has now gone to the United States. It is possible that neo-colonial control may be exercised by a consortium of financial interests which are not specifically identifiable with any particular State. The control of the Congo by great international financial concerns is a case in point. The result of neo-colonialism is that foreign capital is used for the exploitation rather than for the development of the less developed parts of the world. Investment under neo-colonialism increases rather than decreases the gap between the rich and the poor countries of the world.”
--- Neo-Colonialism, the Last Stage of imperialism, Kwame Nkrumah
Furthermore, it should be noted that Korean cultural influence permeates deeply into Filipino society through various mediums such as print and screen. The landscape is saturated with billboards featuring Korean models, while television programming is inundated with Korean shows. Notably, Korean superstars often make appearances on Philippine television shows and are prominently featured at fan events, further cementing their cultural presence.
In addition to cultural influence, Koreans have made significant inroads into the Philippine economy, owning numerous small supermarkets across the country. Japanese culture also maintains a strong foothold, particularly in nightlife areas where Japanese Karaoke bars thrive, and Japanese stores enjoy popularity in Philippine malls.
However, amidst this cultural and economic exchange, concerns arise regarding Filipino politicians and financial leaders who appear to prioritize foreign interests over domestic welfare. This trend is characterized by their perceived indifference towards the local economy and the plight of disenfranchised and impoverished Filipinos. This stance raises critical questions about the sustainability and inclusivity of economic policies and practices that may inadvertently marginalize segments of the Philippine population.
What needs to be done?
Get rid of this “Colonial Mentality”:
Prior to the periods of Spanish and American colonization, Filipino society thrived as a prosperous and diverse entity. Although organized into kingdoms and barangays, these societies boasted remarkable advancements both socially and economically. Particularly notable was the status of women in pre-colonial Philippines, who enjoyed extensive rights and privileges. Women were able to own and inherit property, engage in trade, and assume leadership roles within their barangays or communities. They possessed the right to initiate divorce, retained their names after marriage, and wielded equal influence in family decisions.
Social stratification existed, yet mobility was achievable through acts of valour in warfare, exceptional service, or marital alliances. Among the alipin, individuals had opportunities to attain greater autonomy and freedom. Certain indigenous tribes functioned as classless societies, emphasizing communal collaboration and the equitable distribution of resources. Decision-making processes often involved communal consultations, ensuring diverse viewpoints were considered in governance.
Moreover, ancient Filipino society exhibited a profound commitment to environmental stewardship, reflecting a deep reverence for nature and interconnectedness among all living beings. These egalitarian principles were evident in their approach to gender equality, social mobility, and communal harmony, underscoring the progressive nature of pre-colonial Filipino civilization.
The contemporary condition represents a stark departure from the socially engineered individuality imposed by Spanish and American colonial forces. Present-day Filipinos continue to grapple with profound identity crises, exacerbated by the glaring absence of cultural revitalization aimed at restoring collectivist values and harmonious coexistence with nature. The pervasive influence of Western institutions, such as the Catholic Church and non-governmental organizations like the NED, permeates every facet of society—from educational frameworks to media narratives. While individuals may perceive themselves as enjoying freedom and a defined identity, the underlying reality persists, they remain subjects of enduring colonial legacies. This dichotomy underscores persistent challenges in achieving authentic cultural autonomy and societal self-determination in the Philippines.
How do we detect and remove Colonial Mentality?
Base and Superstructure:
The economic relations during the colonial period in the Philippines were fundamentally exploitative, characterized by a profound asymmetry in power and wealth between the colonizers and the Filipino masses. The colonizers, who represented the dominant imperialist nations, monopolized control over the means of production, thereby dictating the modes and methods of economic activity. This appropriation of labour and resources from the local population was geared exclusively towards the benefit and enrichment of the colonial powers, creating a stark division between the oppressors and the oppressed.
In a dialectical materialist analysis, one must consider how these economic foundations, or the 'base,' profoundly influenced the 'superstructure'—a concept encompassing culture, ideology, and institutional frameworks. The superstructure that arose during this period was deeply imprinted with the interests and perspectives of the colonial rulers. Ideologies of Western superiority was meticulously propagated through various channels, embedding notions of Filipino inferiority in the societal consciousness.
This ideological dominance was perpetuated through multiple societal institutions, including the education system, which emphasized colonial history and values while denigrating local traditions and knowledge. Similarly, religious institutions played a crucial role, often portraying the colonizers as civilizing agents, while media outlets under colonial control disseminated narratives that reinforced these hierarchical distinctions. Consequently, the interplay between the economic base and the superstructure served to maintain and legitimize the colonial order, ensuring the continuation of exploitative practices and the subjugation of the Filipino masses.
In examining this historical period through a dialectical materialist lens, one can see how the economic exploitation of the Filipino people was not only a matter of material deprivation but also a means of ideological domination. This interplay reveals the intricate ways in which economic power shapes societal norms, values, and beliefs, perpetuating a system of inequality that extends beyond mere economics into the very fabric of social and cultural life.
Contradictions and Class Struggle:
The essential contradiction lay between the imperialist colonizers, along with their indigenous allies, and the subjugated masses of the Philippines. This dynamic revealed itself through a multifaceted matrix of economic exploitation and cultural subjugation imposed upon the Filipino people. The colonial powers, driven by capitalist imperatives, systematically extracted wealth and resources, marginalizing the native population to mere instruments of production within an imposed economic order. Concurrently, there was an enforced cultural hegemony, wherein the colonizers sought to erase and supplant indigenous cultural identities with their own, further entrenching their dominion.
However, the resistance to colonial rule transcended mere nationalistic fervour; it was intrinsically entwined with class struggle. The broad spectrum of the oppressed – encompassing the peasantry, the proletariat, and other marginalized social strata – confronted a dual tyranny: the external dominance of the colonizers and the internal exploitation by local elites who collaborated with colonial powers. This dualistic oppression underscored a profound dialectical relationship between the forces of colonialism and the indigenous class structure.
The peasant masses, who bore the brunt of agrarian exploitation, and the emergent working class, subjugated under nascent capitalist enterprises, found common cause in opposing not only the foreign imperialists but also the indigenous bourgeoisie and landed aristocracy who perpetuated their subordination. Therefore, the anti-colonial struggle must be understood as a confluence of national liberation and social revolution, where the fight for national sovereignty was inherently a fight against class oppression and economic inequities perpetuated by both colonial and native ruling classes. This synthesis of nationalist and class struggles reflects the dialectical process through which the Filipino masses sought to emancipate themselves from the intertwined structures of foreign domination and local exploitation.
Suggestions to Remove Colonial Mentality
Economic Empowerment:
To address the entrenched economic disparities and historical injustices rooted in feudal land ownership, it is imperative to undertake extensive land reforms aimed at redistributing agricultural land to the actual tillers. Such reforms are not merely administrative adjustments but are essential for dismantling the persistent structures of economic exploitation that have long favoured a landed elite at the expense of the peasantry. By transferring land to those who work it, we can foster economic self-sufficiency among rural populations, thereby catalysing a more equitable distribution of wealth and resources.
In conjunction with agrarian reform, it is crucial to develop local industries that can serve as the backbone of a self-reliant economy. This involves not only the establishment of manufacturing and processing units but also the nurturing of local craftsmanship and small-scale industries that can operate independently of multinational corporations and foreign investments. By reducing reliance on foreign capital and technology, we can cultivate an environment where local innovation thrives, thereby reinforcing economic sovereignty.
Promoting self-reliance and economic independence necessitates a comprehensive strategy that encompasses the development of indigenous technological capacities, the strengthening of local markets, and the protection of nascent industries from the predatory practices of global capital. This approach aligns with a dialectical materialist perspective, which views the transformation of material conditions as fundamental to social change. By restructuring the economic base, we can create a superstructure that supports genuine economic autonomy and equitable development.
Cultural Renaissance:
The promotion and preservation of indigenous languages, traditions, and knowledge systems are imperative to counteract the erasure wrought by colonial histories. This endeavour necessitates a multifaceted approach that intertwines educational reforms, media representation, and robust community programs. By reforming the education system, it becomes possible to incorporate critical perspectives on colonial history and its pervasive impacts, thus fostering a deeper understanding and appreciation of the indigenous heritage among Filipino students.
Educational reforms should aim to decolonize the curriculum by integrating indigenous knowledge systems and languages, ensuring that students gain a comprehensive understanding of their cultural heritage. This includes revising textbooks and teaching materials to reflect the rich tapestry of pre-colonial history, traditions, and philosophies that have long been marginalized. By doing so, students can cultivate a sense of pride and identity rooted in their indigenous culture, rather than solely through the lens of colonial narratives.
Media representation plays a crucial role in this dialectical process. It is essential to amplify indigenous voices and narratives through various media platforms, including television, radio, and digital media. By showcasing indigenous stories, languages, and cultural practices, the media can challenge dominant colonial discourses and provide a platform for indigenous peoples to reclaim their identities and assert their presence in the contemporary cultural landscape.
Community programs are equally vital in this holistic approach. These programs should be designed to engage local communities in the preservation and revitalization of their cultural heritage. This can include cultural workshops, language classes, and traditional arts and crafts programs, all of which can serve to strengthen communal bonds and transmit indigenous knowledge to younger generations. Moreover, community-driven initiatives can empower indigenous peoples to take an active role in the preservation of their cultural legacy, fostering a sense of agency and self-determination.
A dialectical materialist approach to these reforms underscores the need to understand and address the material conditions and historical contexts that have led to the suppression of indigenous cultures. It recognizes that the promotion of indigenous languages and traditions is not merely a cultural or educational endeavor but a political act that challenges the structural inequalities and power dynamics established by colonialism. By fostering critical consciousness among Filipino students and the broader society, these reforms can pave the way for a more just and equitable future, where indigenous cultures are not only preserved but celebrated and integrated into the national identity.
Political and Ideological Reforms:
In the pursuit of genuine independence and the dismantling of neocolonial structures, it is imperative to formulate and implement policies that actively resist the impositions of unjust trade agreements and the presence of foreign military forces. These policies should aim to fortify national sovereignty and champion the principle of self-determination. Furthermore, fostering grassroots participation in governance and decision-making processes is crucial. This entails empowering local communities, ensuring that they have a significant role in shaping the policies that directly impact their lives.
A dialectical materialist approach requires a critical engagement with history and revolutionary theory. It is essential to study and revere the struggles and contributions of revolutionary forebears such as José Rizal and Andrés Bonifacio, not merely as sanctified icons but as active agents of historical change. The true revolutionary spirit of these figures must be preserved and honoured without succumbing to the bourgeois practice of commodifying and sanitizing their legacies for ideological purposes. By transforming them into harmless icons, their revolutionary essence is blunted, their theoretical contributions vulgarized, and their struggles co-opted to console the oppressed classes superficially. This process serves to obscure the radical content of their legacies and to deceive the masses, ultimately undermining the revolutionary potential inherent in their historical contributions.
Therefore, the challenge lies in immortalizing these figures in a manner that retains the radical edge of their contributions, ensuring that their legacies serve as a source of genuine inspiration and a catalyst for ongoing struggle. This approach rejects the superficial hallowing of revolutionary figures and instead emphasizes a profound and critical engagement with their theories and practices. By doing so, it seeks to empower the oppressed classes not merely through reverence but through the substantive application of revolutionary theory to contemporary struggles against neocolonial exploitation and for true sovereignty and self-determination.
Media and Representation:
In the context of dialectical materialism, it is imperative to endorse and advance the creation of local cinematic works, literature, and artistic expressions that authentically depict the multifaceted realities and diverse perspectives inherent to the Filipino experience. This endeavour serves as a countermeasure to the pervasive hegemony of Western media, which often marginalizes and overshadows indigenous cultural narratives and achievements. By foregrounding and venerating the accomplishments of Filipino individuals across various domains, we can cultivate a profound sense of national pride and self-respect. Such recognition not only affirms the value of our unique cultural heritage but also empowers the populace to challenge and transcend the cultural imperialism that seeks to homogenize global media landscapes. Through this process, the dialectical interplay between local and global forces can give rise to a more equitable and culturally rich society, wherein the contributions and voices of the Filipino people are duly acknowledged and celebrated.
Psychological and Social Interventions:
To aid individuals in overcoming the deep-seated effects of internalized colonial mentality, it is imperative to provide robust psychological support rooted in a thorough understanding of historical and socio-political contexts. This entails implementing community-based counselling initiatives that not only address the pervasive and collective trauma experienced by communities but also actively work to foster resilience and a sense of agency. These counselling efforts should be designed to unearth and dismantle the psychological chains of colonial oppression, thereby enabling individuals to reconstruct their identities free from the lingering influence of colonial ideologies.
In conjunction with these psychological interventions, it is crucial to lend support to social movements that explicitly challenge the enduring legacies of colonialism. These movements play a vital role in promoting a heightened sense of national consciousness and unity, essential for the decolonization process. By advocating for systemic changes and championing the cause of social justice, these movements contribute to the dismantling of colonial structures and ideologies, paving the way for a more equitable and self-determined society. Through a dialectical materialist lens, it is evident that the struggle for psychological liberation is inextricably linked with broader socio-economic and political struggles, necessitating a comprehensive and intersectional approach to decolonization.
Endnote
By addressing the material and ideological roots of colonial mentality through these comprehensive measures, it is possible to foster a sense of national pride and self-determination among Filipinos. This approach aligns with Marxist dialectical materialism, which emphasizes transforming both the economic base and the superstructure to achieve genuine liberation and development.
Filipinos must cultivate a culture of refraining from derogatory labelling of their compatriots who advocate for meaningful change to improve the Philippines. The irony lies in historical paradoxes: despite the Philippines' centuries-long struggle to rid itself of colonial powers like Spain, the desire of many Filipinos to migrate their persists. Similarly, despite past conflicts with the United States and Japan, significant numbers of Filipinos aspire to relocate to these countries. This phenomenon raises profound questions about the authenticity of national pride and the aspirations of Filipinos.
Instead of superficial displays of "shambolic" pride, Filipinos would benefit immensely from understanding and embodying genuine pride. This entails grappling with the lessons of history, acknowledging past mistakes, and actively working towards national unity and substantive reform. By fostering a collective spirit and supporting genuine initiatives for societal progress, Filipinos can transcend historical contradictions and forge a future where authentic pride is rooted in solidarity and constructive action. As Renato once said:
TAGALOG VERSION
***If you want to read the English version, click HERE
(**NOTE** Translation may be incorrect at times)
(**PAUNAWA** Maaaring hindi laging tama ang pagsasalin)
Paunang Salita
Sa loob ng matagal na panahon, nadama ko ang pangangailangang magsulat ng artikulong ito. Ang mga kilos na ihahayag ko sa susunod na mga talata ay hindi lamang naobserbahan ng inyong lingkod kundi na rin ay naanalisa ng mga kilalang intelektuwal na Filipino Nationalist tulad nina Renato Constantino at Claro M. Recto, kung saan inirerekomenda ko ang kanilang mga akda sa bawat Pilipino. Gayundin, ang mga online intellectual figure tulad ni Sass Rogando Sasot ay nagbahagi ng mahahalagang perspektibo sa isyung ito. Bagaman ako ay isang puting Briton na kasal sa isang Filipina, naitaguyod ko ang malalim na pagpapahalaga sa Pilipinas. Isang bansa ng kahanga-hangang kagandahan, may kamangha-manghang heograpya, at karaniwang magandang kundisyon ng panahon. Gayunpaman, ang mga positibong aspektong ito ay naibabahala ng ilang nakasisirang kilos na nagmumula sa mga krisis ng identidad at mga salungat na panlipunang katotohanan.
Dapat tanungin: Tunay nga bang may pagmamalaki ang mga Pilipino? Ipinagmamalaki ba nila ang kanilang bansa at ang kanilang pagka-Pilipino? Ang Konstitusyon ng Pilipinas ay malinaw sa mga probisyon nito ukol sa "Pledge of Allegiance" at "National Anthem." Gayunpaman, tila may disonansya sa pagpapakita ng pagmamalaking ito. Madalas ipakita ng mga Pilipino ang anyo ng pagmamalaki na kadalasan ay sa pandaigdigang entablado, ngunit tila humihina ito sa loob ng kanilang sariling bansa. Ang ganitong parang paradoxikal na asal ay nagpapakita ng tinatawag na "shambolic" at "farce" na anyo ng chauvinismo. Ang ganitong kontradiksyon ay nagtatanong sa katapatan at pagiging tunay ng pambansang pagmamalaki, na naglalantad ng mas malalim na isyu sa sosyal na tela ng Pilipinas.
Ano ang Chauvinismo?
Kapag tinutukoy ko ang chauvinismo, hindi ko ginagamit ang kahulugan nito sa diksyunaryo. Sa halip, ginagamit ko ang interpretasyon ng Marxista, na naglalarawan ng chauvinismo bilang isang labis at agresibong anyo ng patriotismo o nasyonalismo. Ang ganitong anyo ng chauvinismo ay madalas gamitin upang bigyang-katwiran ang dominasyon ng isang grupo sa iba. Sa balangkas ng Marxismo, ang konseptong ito ay malapit na nauugnay sa ideya ng pakikibakang uri. Madalas na itinataguyod ng naghaharing uri ang mga nasyonalistikong damdamin bilang isang estratehikong pang-abala sa uring manggagawa, inaalis ang kanilang pansin mula sa pagsasamantala at pinapalakas ang kapangyarihan ng naghaharing uri.
Ayon sa mga teoristang Marxista, ang chauvinismo ay nagsisilbing mekanismo upang hatiin ang uring manggagawa batay sa nasyonalidad, etnisidad, o kasarian. Ang paghahating ito ay isang sinadyang taktika upang pigilan ang uring manggagawa na magkaisa laban sa kanilang mga karaniwang mapang-api. Ang ganitong mga dibisyon ay itinuturing na mga instrumentong ginagamit ng burgesya upang mapanatili ang kanilang kontrol at maiwasan ang mga rebolusyonaryong kilusan. Sa pamamagitan ng paghasik ng hindi pagkakasundo at pagpapalaganap ng mga dibisyon, epektibong sinisira ng naghaharing uri ang potensyal para sa kolektibong pagkilos na maaaring maghamon at magpabagsak sa umiiral na mga istruktura ng kapangyarihan.
Mga Pilipino ba ay Mga Chauvinismo?
Ang mga Pilipino ay kilala sa kanilang matinding pagpapahayag ng pambansang pagmamalaki, lalo na kapag ang kanilang kababayan ay nagtatagumpay sa mga larangan na hugis ng mga bourgeois social constructs tulad ng musika, patimpalak sa kagandahan, o internasyonal na palakasan. Gayunpaman, sa ilalim ng balat ng pagdiriwang na nasyonalismo ay matinding isyu ng katiwalian at kahirapan sa Pilipinas. Sa kabila ng pagmamalaki sa mga internasyonal na tagumpay, nananatiling matindi ang mga hamon sa loob ng bansa.
Pagmuni-muni sa aking mga karanasan sa United Kingdom, kung saan ako naninirahan, napapansin ko ang katulad na laban. Ang UK, sa kabila ng pagiging isang maunlad na bansang unang mundo, ay may malalang isyu ng katiwalian at ekstremong kahirapan na pinalala ng mga istraktura ng kapitalismo. Ang paglawak ng mga foodbank, na mas marami pa kaysa sa mga restawran ng McDonald's, ay malinaw na nagpapakita ng lawak ng krisis na ito, na nag-iiwan ng maraming pamilya sa kalagayan ng kawalan ng kaseguruhan sa pagkain.
Sa pagbalik sa Pilipinas, dagdag pang mga kritikal na isyu ang nagpapalala sa mga pagsubok ng bansa. Ang hindi napipigil na paglaki ng populasyon ay nagpapalala ng mga sosyo-ekonomikong problema, habang ang mga hipokrasya sa relihiyon ay sumisira sa sosyal na pagkakaisa. Dagdag pa, ang mga metropolitang lugar ay labis na tinatablan ng matinding trapiko, na nagdadagdag sa mga pagsubok na kinakaharap ng bansa. Ang mga ito ay nagkakaisa sa paghadlang sa progreso at pag-unlad ng Pilipinas, na pumapawi sa di-regular na pag-aalab ng pambansang pagmamalaki na nakikita sa internasyonal na entablado.
Ang matinding isyu ng katiwalian at kahirapan ay nagpilit sa libu-libong pamilyang Pilipino na humanap ng oportunidad sa trabaho sa ibang bansa, na humantong sa malaking bahagi ng populasyon na umaasa sa remittances na ipinapadala mula sa ibang mga bansa. Ang ganitong dinamikang sosyo-ekonomiko ay malalim na nakaaapekto sa estruktura at kaligtasan ng mga tahanang Pilipino.
Bukod dito, ang Simbahang Katoliko sa Pilipinas ay naglaro ng kontrobersyal na papel sa kontekstong ito sa pamamagitan ng tahasang pagpapalaganap ng paglaki ng populasyon. Ang ganitong pag-udyok ay madalas na nakikita bilang paraan upang palakihin ng Simbahan ang kanilang kongregasyon, na nagreresulta sa pagtaas ng kanilang impluwensya at kasapi. Bilang resulta, ang populasyon ng Pilipinas ay lumobo, na metaforikong tinitingnan bilang "kolonya ng mga langgam."
Sa pagtugon sa mga pagsubok na ito, maraming Pilipino ang kumakapit sa "kapalaluan" bilang isang paraan ng pagtugon at pinagmumulan ng katatagan. Gayunpaman, ang pagmamalasakit na ito ay puno ng mga internal na laban, na lumilitaw bilang isang komplikadong pag-uugnay sa pagitan ng mga damdamin ng kahinaan at kahalagahan. Sa isang banda, madalas na nararanasan ng mga Pilipino ang pakiramdam ng kahinaan kapag iniuugnay nila ang kanilang sarili sa mga bansang Kanluranin, lalo na sa Hilagang Amerika at Europa. Ang sentimiyentong ito ay humahantong sa isang pagka-undervalue sa kanilang sariling halaga at kakayahan. Sa kabilang banda, mayroong umiiral na kakaibang pakiramdam ng kahalagahan sa kapwa Asyano, lalo na sa mga mula sa Timog Asya at Timog-Silangang Asya.
Ang pagkakahati-hati sa kaisipan ng Pilipino ay nagbibigay-diin sa isang malalim na isyu sa loob ng pambansang pagkakakilanlan. Ang sabay-sabay na pagkakaroon ng mga kompleks ng kahinaan at kahalagahan ay lumilikha ng isang magulong kultural na mentalidad na hadlang sa tunay na pambansang pagmamalasakit at kumpiyansa sa sarili. Mahalaga ang pag-unawa at pag-address sa mga kontradiksyong sikolohikal at panlipunang ito upang palakasin ang mas kohektibong at may tiwala sa sarili na pagkakakilanlan ng Pilipino.
Ang phenomenon na kilala bilang "Crab Mentality," na ipinakilala noong panahon ng kolonisasyong Amerikano sa Pilipinas, ay nagdulot ng problema sa kulturang "Pinoy Pride." Ang mentalidad na ito ay lumilitaw sa mga pahayag tulad ng "Oo, siya/ siya ang pinakamahusay dahil Pinoy siya," o "Mas magaling ako dahil Pinoy ako," at "Tingnan n'yo ako, PINOY ako, kaya espesyal ako." Ang mga pahayag na ito ay nagpapakita ng isang nakalalasong kahalagahan sa sarili na umiiral sa gitna ng mga Pilipino.
Sa kasamaang-palad, lumilitaw ang pagkakaroon ng pagmamalasakit na ito nang labis kapag lumilisan ang mga Pilipino mula sa kanilang bayan. Sa paglipat sa mga bansa tulad ng Estados Unidos, Canada, at iba pa, kanilang mariing ipinapahayag ang kanilang pagmamalasakit, na sumisigaw ng "Proud ako na Pilipino!" Ang padrino na ito ay nagpapakita na ang kapalaluan ay kadalasang nakadepende sa kanilang pisikal na distansya mula sa Pilipinas, na nagpapakita ng isang paradokso sa pagpapahayag ng pambansang pagkakakilanlan at pagmamalasakit. Ang disjunction na ito ay nagpapahiwatig ng mas malalim na isyu sa loob ng pambansang kamalayan, kung saan ang tunay na pagmamalasakit sa sariling kultura at pagkakakilanlan ay tila mas panglabas na pagpapakita kaysa sa panloob na kumbiksyon.
Ang mga Pilipino, bilang isang kolektibo, madalas na ipinapakita ang imahe ng pagkakaisa at pagkakapit-bisig kapag sila ay nasa ibang bansa. Gayunpaman, sa loob ng hangganan ng Pilipinas, ang katotohanan ay lubhang magkaiba. Sa loob, ang mga Pilipino ay malalim na nahahati sa mga pulitikal at panlipunang pagkakaiba-iba, na may mga matinding regionalismo na nagpapalalim sa mga pagkakaiba-ibang ito. Ang pagkakaroon ng pagkakaisa na tila umiiral sa mga Filipino sa ibang bansa ay kabaligtaran sa pag-fragmento na napapansin sa loob ng bansa.
Ang mga Pilipino na naninirahan sa labas ng Pilipinas ay kadalasang itinuturing na mga espesyal na indibidwal, na nagpapakita ng mga natatanging katangian at matibay na pagkakakilanlan sa bansa. Sa kabaligtaran, ang mga nakatira sa loob ng Pilipinas ay madalas na nahaharap sa iba't ibang mga tunggalian at pagkakaiba-iba sa lipunan na sumisira sa ganitong pananaw. Nakita pa nga ng mga banyagang komentador na ang mga Pilipino ay nagpapakita ng malalim na pag-unawa at pakikipagkapwa-tao sa isa't isa, pati na rin sa kanilang bayan, kapag sila ay nasa ibang bansa. Gayunpaman, mayroong pagka-ironiko na tila nawawala ang pagkaunawa at pakikipag-ugnayan kapag sila ay nasa loob na ng kanilang sariling bansa.
Ang ganitong pagkakaiba ay nagtataas ng mahahalagang tanong tungkol sa kalikasan ng pagkakakilanlan ng mga Pilipino at sa mga salik na nagdudulot ng mga ganitong internal na pagkakaiba-iba. Ipinapakita nito ang pangangailangan para sa introspeksyon at sama-samang pagsisikap upang lampasan ang mga pagkakaiba-iba na ito, na nagtataguyod ng mas cohesive at nagkakaisang pambansang pagkakakilanlan na lumalampas sa mga rehiyonal at pampulitikang pagkakaiba.
Kapag kinokritisismo ng isang dayuhan ang may mga problema sa sistema sa Pilipinas, madalas na nasasaktan ang mga Pilipino at nagre-repaso sila ng masinsinan. Sa kabaligtaran, kapag nag-aalok ng tulong ang isang dayuhan sa mga Pilipinong mahihirap, maaari ring maging nakasasakit ito ng damdamin. Sa loob ng komunidad ng mga Pilipino, kapag tumutulong ang isang Pilipino sa kanyang kababayan, maging sa loob man o labas ng bansa, madalas silang tinatawag na "terorista," "komunista," o "aktibista," isang pangyayari na kilala bilang "red-tagging." Karaniwang inuugat ang ganitong mga label sa mga kalaban sa pulitika, marami sa kanila ay nasa loob mismo ng gobyerno. Ang komplikadong pagtutugma ng depensahan at pag-label ay nagpapakita ng mas malalim na isyu ng pagkakakilanlan at dinamika sa politika sa Pilipinas.
Ang mga konsepto ng nasyonalismo at pagmamahal sa bayan, kapag ginamit upang pag-isahin at paunlarin ang isang bansa sa pamamagitan ng kolektibong aksyon at panlipunang mobilisasyon ng manggagawang uring bayan, ay mayroong likas na potensyal para sa konstruktibong layunin. Gayunpaman, kapag ginamit ng mga burgis, ang mga konseptong ito ay madalas na ginagamit upang maghasik ng pagkakaiba, magpabaya sa tunay na isyu, at baluktutin upang maglingkod sa kanilang sariling personal na interes. Sa kanilang esensya, ang nasyonalismo at pagmamahal sa bayan ay maaaring maging makapangyarihang pwersa sa pagpapalaganap ng pagkakaisa at solidaridad sa pagitan ng mga mamamayan ng isang bansa. Ito ay naging mahalaga sa pagbibigay-buhay sa kolektibong pagsisikap patungo sa pag-unlad at kaunlaran ng lipunan, lalo na kapag ginamit upang palakasin ang uring manggagawa at itaguyod ang panlipunang pagkakaayos.
Sa kabilang banda, sa kamay ng mga burgis — ang pang-ekonomiya at pampulitikang dominanteng uri — ang mga ideyang ito ay madalas na pinagtataksilan at sinasamantala para sa mga layuning may iba pang motibasyon. Sa halip na itaguyod ang tunay na pagkakaisa, madalas silang ginagamit upang magpalaganap ng pagkakaiba-iba sa pagitan ng iba't ibang pangkat sa lipunan, ilihis ang atensyon mula sa sistemikong pagkakapantay-pantay, at magtaguyod ng isang simplified, kadalasang baluktot na bersyon ng pambansang pagkakakilanlan na naglilingkod sa interes ng iilang mayayaman. Samakatuwid, bagamat maaaring maging mabisang kasangkapan ang nasyonalismo at pagmamahal sa bayan para sa positibong transformasyon ng lipunan kapag ginamit nang kasama at responsableng paraan, ang kanilang maling paggamit ng mga burgis ay nagpapakita ng pangangailangan para sa kritikal na pagsusuri at mapagmatiyagang pagsubaybay upang tiyakin na tunay silang naglilingkod sa kolektibong kagalingan at pag-unlad ng buong lipunan. Gayundin, tulad ng sinabi ni Kagalang-galang Kim Jong-il:
“Nagsilbing isang progresibong ideya ang nasyonalismo kasabay ng pagbuo at pag-unlad ng bawat bansa. Gayunpaman, noong unang panahon, ito ay naintindihan bilang isang ideolohiyang nagtatanggol sa mga interes ng burgis. Totoo na noong mga araw ng kilusang nasyonalista laban sa feudalismo, ang bagong lumalagablab na burgis, na nagtataas ng bandilang nasyonalismo, ay nanguna sa kilusan. Sa panahong iyon, ang interes ng masa ng mamamayan at ng bagong lumalagablab na burgis ay halos magkasalungat sa kanilang pakikibaka laban sa feudalismo. Kaya't ang bandila ng nasyonalismo ay tila nagpapakita ng mga nakikitang interes ng bansa. Sa pag-unlad ng kapitalismo at pagiging reaksyunaryo ng burgis bilang pumapanaog na uri ng pamahalaan matapos ang mga matagumpay na rebolusyong burgis sa iba't ibang bansa, ginamit ang nasyonalismo bilang paraan upang ipagtanggol ang mga interes ng burgis na uri.
Itinago ng burgis ang kanilang mga interes bilang mga interes ng bansa, at ginamit ang nasyonalismo bilang isang instrumento ng ideolohiya upang palakasin ang kanilang paghahari ng uri. Dahil dito, nauunawaan ang nasyonalismo, sa gitna ng mamamayan, bilang isang ideolohiyang burgis na laban sa mga pambansang interes. Dapat nating malinaw na paghiwalayin ang tunay na nasyonalismo na nagmamahal sa bansa at nagtatanggol sa mga interes nito at ang burgis na nasyonalismo na nag-aadvocate ng mga interes ng burgis na uri. Ang burgis na nasyonalismo ay nagpapakita bilang pambansang pagmamataas, pambansang pagsasarili, at malakihang pagkamapangahas sa relasyon ng mga bansa at mga nasyon; ito ay reaksyunaryo sapagkat nagdudulot ito ng pagkakalaban at hindi pagsasang-ayon sa pagitan ng mga bansa at mga nasyon, at humihinto sa pag-unlad ng magkaibang relasyon sa pagitan ng iba't ibang mga tao sa mundo.
Nabigo ang orihinal na rebolusyonaryong teorya ng uring manggagawa na magbigay ng tamang paliwanag ng nasyonalismo. Ibinigay nito ang karamihan ng pansin sa pagpapalakas ng pandaigdigang pagkakaisa at solidaridad ng uring manggagawa sa buong mundo – ang pangunahing suliranin sa mga panahong iyon sa sosyalistang kilusang iyon – at hindi nagbigay ng sapat na pansin sa problemang pambansa. Nilayo pa nito ang pagtingin sa nasyonalismo bilang isang kontra-sosyalistang tunguhing ideolohikal, sapagkat ang burgis na nasyonalismo ay lubhang nakasasama sa kilusang sosyalista. Kaya't ito ang dahilan kung bakit tinanggihan ng mga progresibong tao sa nakaraan ang nasyonalismo, itinuturing itong hindi tugma sa komunismo. Mali ang pagtingin na ang komunismo ay hindi tugma sa nasyonalismo. Hindi lamang nagtataguyod ang komunismo ng mga interes ng uring manggagawa; nagtataguyod din ito ng mga interes ng bansa – kaya't ito ay isang ideolohiya ng pagmamahal sa bayan at sa mga tao. Ang nasyonalismo rin ay isang ideolohiya ng pagmamahal sa bayan at sa mga tao, dahil ito ay nagtatanggol ng mga interes ng bansa at ng nasyon. Ang pagmamahal sa bayan at sa mga tao ay isang pangkalahatang damdaming ideolohikal na pareho sa komunismo at nasyonalismo; dito matatagpuan ang ideolohikal na batayan kung saan sila ay maaaring mag-alyansa sa isa't isa. Kaya't walang dahilan o batayan upang ihambing ang isa sa isa, at tanggihan ang nasyonalismo.
Hindi nagtutugma ang nasyonalismo sa internasyonalismo. Tulong-tulong, suporta at alyansa sa pagitan ng mga bansa at mga nasyon – ito ang internasyonalismo. Bawat bansa ay may kaniya-kaniyang mga hangganan, at bawat nasyon ay may kaniya-kaniyang pagkakakilanlan, at ang rebolusyon at konstruksyon ay isinasagawa kasama ang bansa at nasyon bilang isang yunit. Dahil dito, ang internasyonalismo ay natatagpuan sa mga ugnayan sa pagitan ng mga bansa at sa pagitan ng mga nasyon, at ang isang kinakailangan dito ay ang nasyonalismo. Ang internasyonalismo na hiwalay sa mga konsepto ng bansa at nasyonalismo ay bunga lamang ng walang kabuluhang balat lamang. Ang isang tao na hindi nababahala sa kapalaran ng kaniyang bansa at nasyon ay hindi tapat sa internasyonalismo. Ang mga rebolusyonaryo ng bawat bansa ay dapat maging tapat sa internasyonalismo sa pamamagitan ng pakikipaglaban, una sa lahat, para sa kaunlaran ng kanilang sariling bansa at nasyon.”
--- KIM JONG IL, TUNGKOL SA TAMANG PAGKAKAUNAWA SA NASYONALISMO
Ang mga Pilipino, kapwa kolektibo at indibidwal, madalas ay nagpapakita ng isang superyor na anyo ng pagiging makabayan. Marami ang nagpapahayag na sila ay matitinding patriyotang nagbibigay-parangal sa bandila at iniilalagay ang kanilang kamay sa kanilang dibdib habang inaawit ang "Lupang Hinirang" at tinatalakay ang "Panunumpa ng Katapatan sa Watawat ng Pilipinas." Gayunpaman, madalas na walang laman ang pagpapakitang ito ng pambansang pagmamalaki dahil nakakalimutan nila ang malalim na kahulugan ng mga parirala tulad ng "Maka-Diyos, Maka-tao, Makakalikasan at Makabansa" at "Lupa ng araw, ng luwalhati’t pagsinta, Buhay ay langit sa piling mo; Aming ligaya na ‘pag may mang-aapi, Ang mamatay nang dahil sa iyo."
Paano nga ba maaaring tunay na tawagin ang mga Pilipino na patriyota habang hindi pinagtuunan ng pansin ang esensya ng mga salitang ito? Nakakapagtaka ang magparangal sa Pambansang Awit at sa Panunumpa ng Katapatan ngunit nagiging bingi sa kanilang kahulugan. Mas pinahahaba pa ang agwat nito ng pagkakaroon ng hilig ng mga Pilipino na maghanap ng oportunidad sa ibang bansa, manahimik sa mga kawalan ng katarungan sa loob ng kanilang bansa, at tanggapin nang palaisipan ang pang-aapi. Dagdag pa rito, pinalalala ng pagpapabaya sa mga lokal na produkto sa pabor ng imported na mga kalakal ang paghinto ng pag-unlad ng ekonomiya ng Pilipinas. Ang ganitong pagtanggap sa ekonomikong at panlipunang pagkakastagnasyon ay sumisira sa mga prinsipyong makabayan na tila ipinagmamalaki, naglalantad ng nakababahalang agwat sa pagitan ng ipinapahayag na mga halaga at aktwal na pag-uugali.
Sa Estados Unidos ng Amerika, araw-araw na pakikibaka ang nagaganap habang itinataguyod ng mga Amerikano ang mga reporma at hustisyang panlipunan, na sinusundan ang mga ideyal na nakapaloob sa mga pariralang "Liberty and Justice for All" at "O'er the Land of the Free and the Home of the Brave." Isang makabuluhang bahagi ng patuloy na kuwento nito ay nang paupuin ng isang sundalo, isang beterano ng mga labang dayuhan, ang isang atleta na yumuko habang tinutugtog ang "Star Spangled Banner" bilang isang mapanliilong protesta laban sa katiwalian at kawalan ng katarungan sa lipunan.
Tulad nito, ang Kapulungan ng mga Kinatawan at Senado ng Pilipinas ay nasa isang mahalagang pagtatangka kung saan kailangan nilang suriin muli o maaaring bawiin ang Batas ng Awit ng Pilipinas, na kilala bilang "Republic Act 8491, Flag and Heraldic Code of the Philippines." Ang batas na ito ay nangangailangan ng maingat na pagsusuri, yamang nakakaapekto ito sa mga pangunahing aspeto ng pambansang pagkakakilanlan at pagpapahayag. Ang talakayin tungkol sa batas na ito ay nagpapahiwatig ng pangangailangan sa isang masusing pag-unawa sa mga pambansang simbolo at ang kanilang mga papel sa kasalukuyang lipunan.
Sa kasamaang palad, isang pangkaraniwang isyu sa gitna ng mga Pilipino ang tinatawag na "Colonial Mentality," kung saan matibay ang pagnanais ng marami na mag-migrate sa Hilagang Amerika, Europa, at Australia upang makamit ang pagkamamamayan sa mga bansang iyon. Kasabay nito, may malaking bilang ng mga indibidwal na ito ang nagpapakita ng pag-aatubili sa pagtulong sa pag-unlad at pag-angat ng Pilipinas at ng mga Pilipino. Sa halip na magkaroon ng pananagutan sa mga hamon na kanilang hinaharap, may pagkiling na ituro sa mga panlabas na salik ang sisi, na nagiging depensibo sa mga batikos.
Ang ganitong pananaw ay naka-karakterisa ng malalim na hilig sa mga dayuhang elemento habang sabay na binabalewala o kinukulang sa halaga ang mga lokal na produkto at halaga. Ang mga ganitong pag-uugali ay hindi lamang nagpapakita ng isang malaking pagkakasalungat kundi maaaring isa sa pinakapangit na kaisipang naglalarawan sa mga Pilipino ngayon. Ito ay hindi lamang hadlang sa lokal na pag-unlad kundi pati na rin nagpapatuloy ng isang siklo ng pag-depende at kultura ng kawalan ng dangal na sumisira sa potensyal para sa pambansang pag-unlad at kasaganaan.
Ang pahayag na "Ang mga Pilipino ay MGA MANDIRIGMA!" ay nagbubunsod ng isang makasaysayang kuwento na nagmula sa mga matapang na pakikibaka ng mga lumaban para sa kalayaan mula sa Espanya, nagtatanggol ng soberanya laban sa Estados Unidos, at tumutol sa okupasyon ng Hapon. Gayunpaman, ang mga kasalukuyang obserbasyon ay nagpapakita ng isang mas detalyadong larawan. Habang nananatiling pundasyon ng identidad ng mga Pilipino ang makasaysayang paglaban, mayroong malinaw na pagbabago sa kasalukuyang mga pananaw sa lipunan.
Ngayon, maraming Pilipino ang tila nagbibigay-suko sa pagtanggap sa mga umiiral na isyu at hamon habang ang kanilang mga ninuno ay patuloy na lumalaban hanggang sa magkaroon ng tunay na sariling pagpapasya at kalayaan. May pag-usbong ng pagtanggap sa dayuhang impluwensya na namumuno sa ekonomiya ng bansa, mga sektor ng negosyo, patakaran sa pera, pati na rin sa malaking kontrol sa panlipunan, pulitikal, at sosyo-ekonomikong aspeto. Ang ganitong pagtanggap ay nagpapakita ng isang pag-alis mula sa matapang na espiritu ng paglaban at soberanya na nakikita sa mga makasaysayang konteksto.
Ang pagkakaiba-iba sa pagitan ng mga dating at kasalukuyang pananaw ay nagpapakita ng isang kumplikadong sosyo-politikal na tanawin kung saan ang pagtibay at pag-aalaga sa sarili ay nakikipaglaban sa mga isyu ng dependensiya at kontrol. Ito ay nag-uudyok ng pagmuni-muni kung paano tinatahak ng mga kasalukuyang Pilipino ang mga hamon at kung paano nila nakikita ang kanilang mga papel sa paghubog ng kinabukasan ng bansa sa kabila ng patuloy na mga dayuhang impluwensya at mga likas na dinamika.
Ang Pilipinas ay nagtatamasa ng mahigit 70 taon ng "kalayaan", ngunit nananatiling nasasangkot sa kung ano ang maaaring ituring na neo-kolonyal na ugnayan sa Estados Unidos. Ang matagal nang ugnayang ito ay malinaw na makikita sa ilang aspeto ng lipunang Pilipino. Ang mga Sandatahang Lakas ng Estados Unidos ay nananatiling may malaking presensya at impluwensiya sa Sandatahang Lakas ng Pilipinas, na nagpapakita ng patuloy na militar na ugnayan. Bukod dito, ang Hollywood ay nagpapatupad ng malawakang kultural na impluwensiya sa mga Pilipino, na humuhubog sa mga kaugalian at mga preference sa lipunan.
Sa aspeto ng ekonomiya, patuloy na may malaking kontrol ang Estados Unidos sa lakas-paggawa, ekonomiya, mga negosyo, at patakaran sa pera ng Pilipinas. Ang detalyadong pagsusuri ng maraming kasunduan sa kalakalan sa pagitan ng dalawang bansa ay mangangailangan ng malawak na dokumentasyon, dahil ang mga kasunduang ito ay kadalasang labis na nakikinabang sa mga kapitalistang Amerikano sa kawalan ng interes ng mga Pilipino at ng kanilang soberanya sa ekonomiya.
Ang masalimuot na mga kaugnayan at impluwensiya na ito ay nagpapakita ng kumplikadong dynamics ng paskoloniyal na Pilipinas, kung saan ang mga bakas ng kasaysayan ay manipesto sa patuloy na mga sosyo-ekonomikong at kultural na paradigma. Tulad ng sinabi ni Kasamang Nkrumah:
"Ang pinakabuod ng neo-kolonyalismo ay na ang Estado na sumailalim dito ay, sa teorya, independiyente at may lahat ng palabas na marka ng internasyonal na soberanya. Sa katunayan, ang ekonomikong sistema nito at kaya ang pampulitikang patakaran ay tinutukan mula sa labas. Maaaring magkaroon ng iba't ibang anyo at paraan ang pagtutok na ito. Halimbawa, sa pinakamalubhang kaso, ang mga tropa ng imperialistang kapangyarihan ay maaaring maglagak sa teritoryo ng neo-kolonyal na Estado at kontrolin ang pamahalaan nito. Ngunit mas kadalasang kontrol ng neo-kolonyalista ay pinapatupad sa pamamagitan ng ekonomikong o salapi na mga paraan. Maaaring mapilitang tanggapin ng neo-kolonyal na Estado ang mga manufactured na produkto ng imperialistang kapangyarihan sa halip na ang mga kompeting na produkto mula sa iba pang bansa. Ang kontrol sa patakaran ng pamahalaan sa neo-kolonyal na Estado ay maaaring ma-secure sa pamamagitan ng mga bayad para sa gastusin ng Estado, sa pamamahala ng mga civil servant sa posisyon kung saan sila ang makakadikta ng patakaran, at sa pamamagitan ng kontrol sa palitan ng dayuhan sa pamamagitan ng pagpapatupad ng isang sistema ng bangko na kontrolado ng imperyal na kapangyarihan. Sa mga lugar kung saan may neo-kolonyalismo, ang kapangyarihang nagsasagawa ng kontrol ay kadalasang ang Estado na dating namamahala sa teritoryo na itinatanong, ngunit hindi ito laging ganito. Halimbawa, sa kaso ng Timog Vietnam ang dating imperialistang kapangyarihan ay Pransiya, ngunit ang kontrol ng neo-kolonyal na Estado ngayon ay napunta sa Estados Unidos. Posible ring ang kontrol ng neo-kolonyalismo ay maipatupad ng isang consortium ng mga financial interest na hindi tiyak na ma-identify sa anumang partikular na Estado. Ang kontrol ng Congo ng mga malalaking internasyonal na financial concern ay isang halimbawa. Ang resulta ng neo-kolonyalismo ay ang paggamit ng dayuhang kapital para sa pagsasamantala kaysa sa pag-unlad ng mga mas hindi pa-unlad na parte ng mundo. Ang investment sa ilalim ng neo-kolonyalismo ay nagpapalaki kaysa sa nagpapaliit ng agwat sa pagitan ng mayayaman at mahihirap na bansa sa mundo."
--- Neo-Colonialism, the Last Stage of imperialism, Kwame Nkrumah
Dagdag pa, dapat tandaan na ang impluwensya ng Koreanong kultura ay malalim na pumapasok sa lipunan ng Pilipinas sa pamamagitan ng iba't ibang midya tulad ng print at screen. Punong-puno ang tanawin ng mga billboard na may mga Koreanong modelo, habang ang programang pang-telebisyon ay puno ng mga palabas mula sa Korea. Mahalagang bahagi rin ang paglahok ng mga Koreanong superstar sa mga programa sa telebisyon sa Pilipinas at sila ay madalas na tampok sa mga fan event, na nagpapatibay pa lalo ng kanilang kultural na presensya.
Bukod sa kultural na impluwensya, nakagawa rin ng malaking banta ang mga Koreano sa ekonomiya ng Pilipinas, na may-ari ng maraming maliit na supermarkets sa buong bansa. Ang kulturang Hapones ay may malakas na impluwensiya rin, lalo na sa mga lugar ng gabi kung saan umaasenso ang mga Japanese Karaoke bar, at ang mga tindahan ng Hapones ay kilala at popular sa mga mall ng Pilipinas.
Gayunpaman, sa kabila ng kultural at ekonomikong palitan na ito, lumilitaw ang mga alalahanin tungkol sa mga pulitiko at pinansiyal na mga lider ng Pilipinas na tila mas binibigyang-pansin ang mga banyagang interes kaysa sa kapakanan ng lokal na ekonomiya at ang paghihirap ng mga Pilipino. Ang ganitong pag-uugali ay nagtataas ng mahahalagang tanong tungkol sa kaligtasan at pagiging kasama ng mga patakaran at gawi sa ekonomiya na maaaring di sinasadya'y nagmamarginalisa sa mga sektor ng populasyon ng Pilipinas.
Ano ang kailangang gawin?
Alisin ang "Colonial Mentality":
Bago pa man dumating ang mga panahon ng kolonisasyon ng Espanyol at Amerikano, umunlad ang lipunang Pilipino bilang isang masaganang at magkakaibang entidad. Bagaman may mga kaharian at barangay, ipinagyayabang ng mga lipunang ito ang mga kahanga-hangang pag-unlad sa sosyal at pang-ekonomiyang aspeto. Partikular na kahanga-hanga ang estado ng mga kababaihan sa pre-kolonyal na Pilipinas, na may malawak na karapatan at pribilehiyo. Ang mga kababaihan ay may kakayahan na magmay-ari at magmana ng ari-arian, makipagkalakalan, at mamuno sa kanilang mga barangay o komunidad. Sila ay may karapatan na maghain ng diborsyo, panatilihin ang kanilang mga pangalan pagkatapos ng kasal, at magkaroon ng pantay na impluwensiya sa mga desisyon sa pamilya.
Mayroon man sosyal na pagkakaiba-iba, abot-kamay naman ang pag-angat sa lipunan sa pamamagitan ng matapang na paglaban sa digmaan, kahanga-hangang paglilingkod, o mga pag-aasawa. Sa mga alipin, may pagkakataon silang makamit ang mas malaking awtonomiya at kalayaan. Ang ilang katutubong tribo ay nag-operate bilang mga lipunan na walang uri, na nagpapalakas sa pangkalahatang pagtutulungan at pantay na pamamahagi ng mga yaman. Ang proseso ng paggawa ng desisyon ay madalas na nagsasangkot ng pangkalahatang konsultasyon, na nagtitiyak na ang iba't ibang pananaw ay isaalang-alang sa pamamahala.
Bukod dito, ipinakita ng sinaunang lipunan ng Pilipinas ang malalim na pag-aalaga sa kalikasan, na nagpapakita ng malalim na paggalang sa kalikasan at konektadong pagturing sa lahat ng buhay. Ang egaliteryanong mga prinsipyo ay naging halata sa kanilang pagtutok sa pagkakapantay-pantay ng kasarian, sosyal na pag-angat, at pampamayanan na pagkakasundo, na nagpapakita ng progresibong katangian ng pre-kolonyal na sibilisasyon ng Pilipino.
Ang kasalukuyang kalagayan ay nagpapakita ng malinaw na paglayo mula sa panlipunang inangkop na pagkakaiba-iba na ipinataw ng mga kolonyal na pwersa ng Espanyol at Amerikano. Ang mga Filipino ngayon ay patuloy na nilalabanan ang malalim na krisis sa pagkakakilanlan, na pinalala ng kawalan ng malinaw na pagbuhay muli ng kulturang naglalayong ibalik ang mga kolektibistang halaga at payapa na pakikipag-ugnayan sa kalikasan. Ang malawak na impluwensya ng mga Kanluraning institusyon, tulad ng Simbahang Katoliko at mga hindi pampamahalaang organisasyon tulad ng NED, ay sumisipsip sa bawat bahagi ng lipunan — mula sa mga balangkas ng edukasyon hanggang sa mga naratibong midya. Bagaman maaaring tingnan ng mga indibidwal na sila'y mayroong kalayaan at tiyak na pagkakakilanlan, ang likas na katotohanan ay nananatili: sila'y nananatiling mga biktima ng matagal nang mga alaala ng kolonyalismo. Ang pagkakaiba ng mga ito ay nagpapakita ng mga patuloy na hamon sa pagkamit ng tunay na kultural na awtonomiya at panlipunang pagpapasya sa Pilipinas.
Paano natin natutukoy at tinatanggal ang Kolonyal na Mentalidad?
Base at Superestruktura:
Ang mga ekonomikong ugnayan sa panahon ng kolonyalismo sa Pilipinas ay pinapangunahan ng pag-exploit, na kinakilala ng malalim na hindi pantay na kapangyarihan at kayamanan sa pagitan ng mga kolonisador at ng mga masa ng mga Pilipino. Ang mga kolonisador, na kinatawan ng mga dominanteng imperyalistang bansa, ay nag-monopolisa ng kontrol sa mga paraan ng produksyon, kung kaya't sila ang nagdidikta ng mga paraan at pamamaraan ng ekonomikong aktibidad. Ang pag-angkin sa paggawa at mga yaman mula sa lokal na populasyon ay nakatuon eksklusibo sa kapakinabangan at pagpapayaman ng mga kolonyal na kapangyarihan, na lumilikha ng malinaw na pagkakaiba sa pagitan ng mga manlulupig at ng mga pinasasakop.
Sa analisis ng dialectical materialist, kinakailangan isaalang-alang kung paano ang mga pundasyong ekonomiko, o 'base,' ay malalim na nakakaapekto sa 'superestruktura'—isang konsepto na sumasaklaw sa kultura, ideolohiya, at mga institusyonal na balangkas. Ang superestrukturang lumitaw sa panahong ito ay malalim na tinatakpan ng mga interes at pananaw ng mga kolonyal na pinuno. Ang ideolohiyang pagmamataas ng Kanluranin ay mabusising isinusulong sa pamamagitan ng iba't ibang mga kanal, na nagpapatibay ng mga ideya ng kahinaan ng mga Pilipino sa kamalayang panlipunan.
Ang dominasyong ideolohikal na ito ay pinananatili sa pamamagitan ng maraming institusyong panglipunan, kabilang ang sistemang edukasyonal, na binigyang-diin ang kasaysayan at mga halaga ng kolonyalismo habang ibinababa ang mga lokal na tradisyon at kaalaman. Gayundin, mahalagang papel ang ginagampanan ng mga institusyong pangrelihiyon, na kadalasang naglalarawan sa mga kolonisador bilang mga ahente ng sibilisasyon, habang ang mga midya na nasa ilalim ng kontrol ng kolonyal ay naglalathala ng mga naratibong nagpapatibay sa mga pagkakaibang hierarkikal na ito. Bilang resulta, ang interaksiyon sa pagitan ng ekonomikong base at superestruktura ay naglilingkod upang panatilihing lehitimo ang kolonyal na kaayusan, tiyak na pinapalaganap ang patuloy na pag-exploit at pagsupil sa mga masa ng mga Pilipino.
Sa pagsusuri sa kasaysayang ito sa pamamagitan ng isang lente ng dialectical materialist, makikita kung paano ang ekonomikong pag-exploit ng mga Pilipino ay hindi lamang usapin ng materyal na pagkaipon kundi pati na rin ng ideolohikal na dominasyon. Ang interaksiyong ito ay nagpapakita ng mga komplikadong paraan kung paano ang kapangyarihang ekonomiko ay humuhubog sa mga pamantayan, halaga, at paniniwala ng lipunan, na nagpapatuloy ng isang sistemang pang-kaibahan na lumalampas sa simpleng ekonomiya patungo sa mismong tahi ng panlipunan at pangkulturang buhay.
Mga Kontradiksiyon at Pakikibaka ng mga Klase:
Ang pangunahing kontradiksiyon ay nangyari sa pagitan ng mga imperyalistang mananakop, kasama ang kanilang katutubong mga kaalyado, at ang mga napasailalim na masa ng Pilipinas. Ang dinamikong ito ay ipinakita sa pamamagitan ng isang magkakaibang grid ng pang-ekonomiyang pagsasamantala at pangkulturang pagpapasailalim na ipinataw sa mga mamamayang Pilipino. Ang mga kolonyalistang kapangyarihan, pinapatakbo ng imperyalistang kapitalistang imperatibo, nang sistemang iniuukit ang yaman at mga mapagkukunan, pinapangyayari ang pang-aapi sa katutubong populasyon upang maging mga kasangkapan lamang sa produksyon sa loob ng ipinataw na ekonomikong ayos. Kasabay nito, may pinapatupad na kulturang hegemonya, kung saan inuudyukan ng mga mananakop ang pagwawalang-bisa at pagpapalit ng mga katutubong identidad sa kultura ng mga ito, na pinalalalim pa ang kanilang dominasyon.
Gayunpaman, ang paglaban sa kolonyal na pagsasakop ay lumalampas sa simpleng pambansang pagmamahal sa bayan; ito ay likas na kaugnay sa pakikibakang pang-uri. Ang malawak na spektrum ng mga api – saklaw ang mga magsasaka, mga proletaryo, at iba pang pinapamarginal na mga social strata – ay hinaharap ang dual na tiraniya: ang panlabas na paghahari ng mga kolonyalista at ang panloob na pagsasamantala ng mga lokal na eliteng nakikipagtulungan sa mga kolonyal na kapangyarihan. Ang dualistikong pang-aapi na ito ay nagbibigay-diin sa malalim na dialectical na relasyon sa pagitan ng mga puwersa ng kolonyalismo at ng katutubong istraktura ng klase.
Ang mga masa ng magsasaka, na nagtitiis ng pasanin ng agrikultural na pagsasamantala, at ang lumalabas na uri ng manggagawa, na pinagkukubli sa ilalim ng nagsisimulang mga kapitalistang negosyo, ay nagkakaroon ng magkakatulad na layunin sa pagtutol hindi lamang sa dayuhang imperialista kundi pati na rin sa lokal na burgesya at mga aristokrasyang nag-aari ng lupa na nagpapatuloy sa kanilang pagsasailalim. Kaya, dapat unawain ang pakikibaka laban sa kolonyalismo bilang isang pagtitipon ng pambansang kalayaan at sosyal na rebolusyon, kung saan ang laban para sa pambansang soberanya ay likas na laban sa pang-aapi ng klase at mga ekonomikong di-pantay-pantay na pinapalala ng parehong kolonyal at lokal na ruling class. Ang sintesis ng pambansang at pang-klase na pakikibaka ay nagpapakita ng dialectical na proseso sa pamamagitan ng paghahanap ng mga masa ng Pilipino sa kanilang pagpapalaya mula sa magkakaugnay na istraktura ng dayuhang dominasyon at lokal na pagsasamantala.
Mga Mungkahi sa Pag-alis ng Kolonyal na Mentalidad
Pang-ekonomiyang Pagsasarili:
Upang sagutin ang mga matagal nang umiiral na ekonomikong pagkakaiba at mga makasaysayang kawalan ng katarungan na may pinagmulan sa pangingibabaw ng mga panginoong maylupa, mahalaga na isagawa ang malawakang reporma sa lupa na naglalayong ipamahagi muli ang agrikultural na lupa sa mga tunay na magsasaka. Ang mga repormang ito ay hindi lamang simpleng pag-aayos administratibo kundi mahalaga upang sirain ang mga matagal nang umiiral na istraktura ng ekonomikong pagsasamantala na sa matagal na panahon ay pinapaboran ang mga mayayamang may-ari ng lupa sa kabila ng kahirapan ng mga magsasaka. Sa paglipat ng lupa sa mga nagbubungkal nito, maaari nating palakasin ang ekonomikong kakayahan ng mga pook rural, na magbubunga ng mas pantay na pamamahagi ng kayamanan at mga yaman.
Kasabay ng repormang agraryo, mahalagang palakasin ang mga lokal na industriya na maaaring maging haligi ng isang sariling pananatiling ekonomiya. Kasama rito ang pagtatag ng mga yunit sa pagmamanupaktura at pagproseso, pati na rin ang pagsusulong ng lokal na mga gawaing kamay at mga industriya sa maliit na sukat na maaaring mag-operate nang independiyente mula sa mga multinasyonal na korporasyon at dayuhang pamumuhunan. Sa pamamagitan ng pagbawas ng pag-depende sa dayuhang kapital at teknolohiya, maaari nating palaguin ang kapaligiran kung saan ang lokal na pagbabago ay umuunlad, na siyang magpapalakas sa soberenya sa ekonomiya.
Ang pagtataguyod ng sariling-kakayahan at pang-ekonomiyang kalayaan ay nangangailangan ng komprehensibong estratehiya na sumasaklaw sa pag-unlad ng mga katutubong kakayahan sa teknolohiya, pagpapalakas ng lokal na mga merkado, at pagprotekta sa mga bagong industriya laban sa mapanirang gawain ng pandaigdigang kapital. Ang ganitong pag-approach ay tugma sa perspektibang dialektikal materialista, na nagtatanaw sa pagbabago ng mga materyal na kalagayan bilang pangunahing sukatan ng pagbabago sa lipunan. Sa pamamagitan ng pagbabago ng ekonomikong batayan, maaari tayong lumikha ng isang estruktura na sumusuporta sa tunay na ekonomikong awtonomiya at pantay na pag-unlad.
Renaissance ng Kultura:
Ang pagtataguyod at pagpapanatili ng mga katutubong wika, tradisyon, at mga sistema ng kaalaman ay mahalaga upang labanan ang pagwawalang-bahala na dulot ng mga kasaysayang kolonyal. Ang pagsisikap na ito ay nangangailangan ng isang maramuraming pamamaraan na nag-uugnay ng mga reporma sa edukasyon, representasyon sa midya, at matatag na mga programa sa komunidad. Sa pamamagitan ng pagbabago sa sistema ng edukasyon, nagiging posible ang pagtutok sa kritikal na mga pananaw sa kasaysayan ng kolonyal at ang mga epekto nito, na sa gayon ay nagpapalalim ng pag-unawa at pagpapahalaga sa katutubong pamana sa mga mag-aaral sa Pilipinas.
Dapat magtungo ang mga reporma sa edukasyon sa pagdedekolonya ng kurikulum sa pamamagitan ng pag-integrar ng mga sistema ng kaalaman at wika ng mga katutubo, upang matiyak na makamit ng mga mag-aaral ang komprehensibong pag-unawa sa kanilang kultural na pamana. Kasama rito ang pagbabago ng mga aklat at kagamitang pang-aralin upang maipakita ang kayamanan ng kasaysayan bago dumating ang mga Kastila, mga tradisyon, at mga pilosopiya na matagal nang inilalayo. Sa pamamagitan nito, magagabayan ang mga mag-aaral sa pagbuo ng dangal at pagkakakilanlan na nakasalig sa kanilang kultura ng mga katutubo, sa halip na sa perspektiba lamang ng mga kolonyal na naratibo.
Ang representasyon sa midya ay may mahalagang papel sa prosesong ito ng pakikipag-usap. Mahalaga na palakasin ang mga tinig at kwento ng mga katutubo sa iba't ibang plataporma ng midya, kasama na ang telebisyon, radyo, at digital na midya. Sa pamamagitan ng pagpapakita ng mga kwento, wika, at kultural na mga praktis ng mga katutubo, maaaring hamunin ng midya ang mga dominanteng kolonyal na diskurso at magbigay ng espasyo para sa mga katutubong tao na muling makuha ang kanilang pagkakakilanlan at patunayan ang kanilang presensya sa kasalukuyang kultural na tanawin.
Ang mga programa sa komunidad ay hindi rin maituturing na hindi kailangan sa ganitong pangkalahatang pag-approach. Ang mga programang ito ay dapat na naayon sa mga lokal na komunidad sa pagpapanatili at pagpapalakas ng kanilang kultural na pamana. Maaaring isama dito ang mga workshop sa kultura, klase sa wika, at mga programa sa tradisyunal na sining at gawaing pangkultura, na lahat ay makakatulong sa pagpapalakas ng mga samahang panlipunan at pagpasa ng kaalaman ng mga katutubo sa mas bata pang henerasyon. Bukod dito, ang mga inisyatibang pinapatakbo ng komunidad ay maaaring magbigay ng kapangyarihan sa mga katutubong tao upang maging aktibong bahagi sa pagpapanatili ng kanilang kultural na pamana, na nagbibigay ng damdaming pagkakataon at sariling pagpapasya.
Ang isang materyalistikong dialektikal na approach sa mga repormang ito ay nagpapakita ng pangangailangan na unawain at sagutin ang mga materyal na kalagayan at kontekstong kasaysayan na nagdulot sa pagsupil sa mga kulturang katutubo. Ito ay kinikilala na ang pagtataguyod ng mga wika at tradisyon ng mga katutubo ay hindi lamang isang kultural o edukasyonal na pagsisikap kundi isang pulitikal na kilos na nagtutulak sa paglaban sa mga estruktural na pagkakapantay-pantay at dynamics ng kapangyarihan na itinatag ng kolonyalismo. Sa pamamagitan ng pagpapalalim ng kritikal na kamalayan sa mga mag-aaral sa Pilipinas at sa mas malawak na lipunan, ang mga repormang ito ay maaaring magbukas ng daan tungo sa isang mas makatarungan at patas na kinabukasan, kung saan ang mga kulturang katutubo ay hindi lamang pinapalago kundi ipinagdiriwang at itinuturing na bahagi ng pambansang pagkakakilanlan.
Repormang Pampulitika at Ideolohikal:
Sa paghahangad ng tunay na kalayaan at pagwasak sa mga neokolonyal na istraktura, mahalaga ang pagbuo at pagpapatupad ng mga patakaran na aktibong tumututol sa mga pagpapataw ng di-makatarungang kasunduan sa kalakalan at sa presensya ng dayuhang pwersa militar. Ang mga patakaran na ito ay dapat na naglalayong patibayin ang pambansang soberanya at itaguyod ang prinsipyo ng sariling determinasyon. Dagdag pa rito, mahalaga ang pagsusulong ng pakikilahok ng mga masa sa pamahalaan at sa mga proseso ng paggawa ng desisyon. Kabilang sa pagpapalakas nito ang pagbibigay ng kapangyarihan sa mga lokal na komunidad upang matiyak na may malaking bahagi sila sa paghubog ng mga patakaran na direktang nakakaapekto sa kanilang buhay.
Ang disketikong materyalistang pamamaraan ay nangangailangan ng kritikal na pakikisangkot sa kasaysayan at rebolusyonaryong teorya. Mahalaga na pag-aralan at kilalanin ang mga pakikibaka at ambag ng mga rebolusyonaryong ninuno tulad nina José Rizal at Andrés Bonifacio, hindi lamang bilang mga banal na icon kundi bilang aktibong ahente ng kasaysayan. Ang tunay na diwa ng rebolusyonaryong mga personalidad na ito ay dapat pangalagaan at parangalan nang hindi sumusuko sa pagsasakripisyo at paglilinis ng kanilang mga alaala para sa mga ideolohikal na layunin. Sa pamamagitan ng pagpapababa sa kanila sa mga walang-saysay na icon, ang kanilang rebolusyonaryong esensya ay nababawasan, ang kanilang teoretikal na ambag ay naiiwiwan, at ang kanilang mga pakikibaka ay naka-angkla upang payapain ang mga naaapi sa pamamagitan ng pagpapanggap. Ang prosesong ito ay naglalayong itago ang radikal na nilalaman ng kanilang mga alaala at lokohin ang mga masa, sa kalaunan ay sinisira ang potensyal ng kanilang rebolusyonaryong ambag sa kasaysayan.
Samakatuwid, ang hamon ay matatagpuan sa pagpapaligaya sa mga personalidad na ito sa paraang nananatiling buo ang kanilang rebolusyonaryong ambag, tiyak na ginagamit ang kanilang mga alaala bilang tunay na pinagmulan ng inspirasyon at pampatibay sa patuloy na pakikibaka. Tinatanggihan ng pamamaraang ito ang walang kabuluhan na pagpapakabanal sa mga rebolusyonaryong personalidad at sa halip ay binibigyang-diin ang malalim at kritikal na pakikisangkot sa kanilang mga teorya at praktika. Sa pamamagitan nito, layon nitong palakasin ang mga naaapi hindi lamang sa pamamagitan ng pagsamba kundi sa makabuluhang aplikasyon ng rebolusyonaryong teorya sa kasalukuyang pakikibaka laban sa neokolonyal na pang-aabuso at para sa tunay na soberanya at sariling determinasyon.
Midya at Representasyon:
Sa konteksto ng dialectical materialism, mahalaga na suportahan at itaguyod ang paglikha ng lokal na mga pelikula, panitikan, at artistic expressions na tunay na naglalarawan ng mga iba't ibang realidad at magkakaibang pananaw na bahagi ng karanasan ng mga Filipino. Layunin nitong kontrahin ang malawak na hegemonya ng Kanluraning midya na kadalasang nagmamarginalisa at bumabalandra sa mga katutubong kuwento at tagumpay sa kulturang Pilipino. Sa pamamagitan ng pagbibigay-halaga at pagpapakita ng mga tagumpay ng mga Pilipino sa iba't ibang larangan, magagawa nating linangin ang malalim na pagmamalaki at paggalang sa sarili. Ang ganitong pagkilala ay hindi lamang nagpapatibay ng halaga ng ating kulturang pambansa kundi nagbibigay din ng lakas sa mamamayan na hamunin at lampasan ang pang-aagaw ng kultural na naglalayong magpantay-pantayin ang global na midya. Sa pamamagitan ng prosesong ito, ang dialectical na interplay sa pagitan ng lokal at global na puwersa ay maaaring magbunga ng isang mas pantay at mayaman sa kultura na lipunan, kung saan ang mga ambag at boses ng mga Pilipino ay wastong kinikilala at ipinagdiriwang.
Pisikal at Sosyal na Intervensyon:
Upang matulungan ang mga indibidwal na lampasan ang malalim na epekto ng internalized colonial mentality, mahalaga na magbigay ng malakas na suporta sa pisikal at sosyal na aspeto na batay sa maingat na pag-unawa sa mga kontekstong pangkasaysayan at sosyo-politikal. Kasama rito ang pagpapatupad ng mga komunidad na batayang mga inisyatiba sa pagsasangguni na hindi lamang tumutugon sa malawak at kolektibong trauma na naranasan ng mga komunidad kundi aktibong nagtatrabaho rin upang palakasin ang pagtibay at damdamin ng kakayahan. Ang mga pagsisikap na ito sa pagsasangguni ay dapat na idisenyo upang buksan at wasakin ang mga sikolohikal na tanikala ng kolonyal na pang-aapi, na sa gayon ay magbibigay daan sa mga indibidwal na muling itayo ang kanilang mga pagkakakilanlan nang malaya mula sa natitirang impluwensya ng mga ideolohiyang kolonyal.
Kasabay ng mga interbensyong sikolohikal na ito, mahalaga rin ang pag-suporta sa mga kilusang panlipunan na tuwirang humahamon sa mga nananatiling pamana ng kolonyalismo. Ang mga kilusang ito ay may mahalagang papel sa pagpapalaganap ng mas mataas na antas ng pambansang kamalayan at pagkakaisa, na mahalaga para sa proseso ng pagpapalaya mula sa kolonyalismo. Sa pamamagitan ng pag-advocate para sa sistemikong pagbabago at pagsusulong ng kausa ng katarungang panlipunan, ang mga kilusang ito ay nakikibahagi sa pagwasak ng mga istraktura at ideolohiyang kolonyal, na nagbubukas ng landas para sa isang mas pantay at may sariling-determinasyong lipunan. Sa pamamagitan ng dialectical materialist na pananaw, malinaw na ang pakikibaka para sa sikolohikal na paglaya ay inseparable sa mas malawak na sosyo-ekonomiko at pampulitikong pakikibaka, na nangangailangan ng komprehensibong at interseksyonal na paraan ng decolonization.
Pahabol
Sa pamamagitan ng pagsaliksik sa materyal at ideolohikal na mga ugat ng mentalidad ng kolonyalismo sa pamamagitan ng mga kumprehensibong hakbang na ito, posible ang pagpapaunlad ng damdaming pambansa at sariling determinasyon sa mga Pilipino. Ang paraang ito ay tumutugma sa Marxist dialectical materialism, na nagbibigay-diin sa pag-transform ng ekonomikong batayan at superstruktura upang makamit ang tunay na kalayaan at pag-unlad.
Dapat mag-usbong ang mga Pilipino ng kultura ng pag-iwas sa derogatoryong pagtawag sa kanilang mga kababayan na nagsusulong ng makabuluhang pagbabago para sa pagpapabuti ng Pilipinas. Ang ironiya ay matatagpuan sa mga salungat na pangyayari sa kasaysayan: sa kabila ng siglong pakikibaka ng Pilipinas para makawala sa mga kolonyal na kapangyarihan tulad ng Espanya, patuloy pa rin ang pagnanais ng maraming Pilipino na mag-migrate. Gayundin, sa kabila ng mga nakaraang alitan sa Estados Unidos at Hapon, maraming Pilipino ang nagnanais na maglipat sa mga bansang ito. Ang ganitong phenomenon ay nagtataas ng malalim na mga tanong ukol sa kahalagahan ng tunay na pagmamalaki sa bansa at sa mga pangarap ng mga Pilipino.
Sa halip na mga palamuting pagpapakita ng "shambolic" na pagmamalaki, mas makikinabang ang mga Pilipino mula sa pag-unawa at pagtaglay ng tunay na pagmamalaki. Kasama na rito ang pagharap sa mga aral ng kasaysayan, pagtanggap sa mga pagkakamali sa nakaraan, at aktibong pagtulong sa pagkakaisa ng bansa at sa makabuluhang reporma. Sa pamamagitan ng pagpapalakas ng kolektibong espiritu at pagsuporta sa tunay na mga inisyatiba para sa pag-unlad ng lipunan, makakalampas ang mga Pilipino sa mga salungat na kasaysayan at makabubuo ng hinaharap kung saan ang tunay na pagmamalaki ay nakasandig sa pagkakaisa at konstruktibong aksyon. As Renato once said: